Recepcja teatru absurdu w Chinach

• Published in: Litteraria Copernicana Vol. 48; no. 4; pp. 37 - 55
• Main Author: Gong, Baorong
• Format: Journal Article
• Language: English; German
• Published: Nicolaus Copernicus University in Toruń 02.03.2024
• Subjects: rozpowszechnianie tekstu; spektakl sceniczny; teatr absurdu; teatr chiński
• ISSN: 1899-315X; 2392-1617
• DOI: 10.12775/LC.2023.035

Choć teatr absurdu był znany w Chinach stosunkowo wcześnie, około dziesięciu lat po jego pojawieniu się we Francji, to prawdziwy odbiór tej nowej formy teatru zachodniego nastąpił dopiero po 1978 roku. Niniejszy artykuł jest próbą prześledzenia historii jego recepcji w Chinach od samego początku do pierwszej dekady XXI wieku. Kładzie nacisk na tłumaczenia, publikacje, badania i inscenizacje sztuk Becketta, E. Ionesco i J. Geneta, a także H. Pintera i E. Albee, które są związane z sytuacją polityczną i polityką kulturalną przyjętą przez Komunistyczną Partię Chin i rząd. Artykuł podzielony jest na dwie części: pierwsza skupia się na rozpowszechnianiu tekstu i badaniach nad wspomnianymi dramaturgami absurdu od początku lat 60. do pierwszej dekady XXI wieku. Teatr absurdu został po raz pierwszy wprowadzony, gdy Chiny były zdominowane przez antyzachodnie ideologie. Tylko dwa dramaty zostały przetłumaczone i opublikowane, by posłużyć jako obiekty krytyki. Piętnaście lat później, dzięki polityce otwartych i reformatorskich nowych władz w okresie Nowej Ery, powstała fala tłumaczeń i wprowadzeń do tak zwanej „nowej szkoły teatru francuskiego”. Druga część artykułu poświęcona jest inscenizacjom teatru absurdu. W porównaniu z tłumaczeniami tekstów pojawiły się one znacznie później, w połowie lat 80., kiedy w Akademii Teatralnej w Szanghaju wystawiono pierwsze chińskie przedstawienie najsłynniejszej sztuki Becketta. Z tego krótkiego przedstawienia rozwoju teatru absurdu w Chinach wynika, że los tego teatru zależał od sytuacji politycznej i ideologicznej w Chinach, zwłaszcza na samym początku. Zarówno badania, jak i inscenizacje osiągnęły punkt kulminacyjny pod koniec XX wieku, kiedy Chiny stawały się coraz bardziej otwarte i ustanowiły „socjalistyczną gospodarkę rynkową”.